EXPOSITIE  SECRET GARDEN  II

Plein van Siena biedt weer een nieuwe expositie aan.

Beeldende kunst, muziek en litteratuur raken ons innerlijk. In de beste gevallen ontstaat er een dialoog tussen mij en wat ik hoor of zie en ervaar. Het gaat ons in Plein van Siena zeker om het gesprek tussen dat wat getoond wordt en mijzelf. Daartoe is nodig dat ik als kijker of  luisteraar aandacht en tijd geef aan wat ik hoor en zie. Open luisteren en aandachtig kijken is nodig, telkens opnieuw. Kunst moet gelegenheid krijgen om je aan te spreken.

De vorige goed bezochte expositie was van werk van Agatha Koers, tekeningen en litho’s. Deels als gedachtenis aan haar. Haar werk maakt duidelijk hoe zij naar de wereld keek. Ze was gefascineerd door leven en dood in de natuur om zich heen. Ze was geboeid door mensen die zij ontmoette. Dat alles beeldde zij uit.

Vanaf nu zien wij fotografisch werk van Michelle Blancke. Haar tweede expositie bij ons. Wij zijn er heel blij mee.

Wat lijkt het eigene van exposeren van fotografisch werk? Fotowerk dat wij mogen zien is geschreven met licht. Niet met de pen zodat je het kunt lezen en begrijpen. Fotografisch werken is ook niet uitbeelden met potlood of penseel.

De fotograaf ziet iets wat is of gebeurt, legt dat vast met de camera en laat dat zien. Het is een impressie van iets of iemand. Daarbij is het aan de kijker om mee te gaan. Je gaat zelf associëren met gedachten of gevoelens, je gaat zelf interpreteren. Het maakt misschien sterker nog een persoonlijker keuze mogelijk, een eigen interpretatie van wat getoond wordt.

Zeker de aard van het werk van Michelle Blancke is daartoe geëigend. Haar eerder werk heette: Secret garden: Geheime tuin. De natuur waarin zij ons iets wilde doen ervaren wat ons mensen te boven gaat. Het was een poging om onzegbare dingen uit te beelden. Een geheim, dat uitstijgt boven de gewone wereld van dingen om je heen. We zagen toen duister en licht rond advent en kerstmis.

Het recente werk van Michelle, nu te zien, heeft raakvlakken met de tijd die nu voor ons aanbreekt: de veertigdagentijd, de opgang naar pasen.

Gedachten uit Schriftteksten uit deze tijd stonden bij de selectie uit haar werk op de achtergrond. Gedachten over een woestijn met ontberingen en beproevingen, een tijd van neergang en zoeken naar uitkomst, naar licht. We zien een spel van licht en donker. Vormen van licht van bovenaf, en licht van binnenuit. Dood en leven. En uiteindelijk licht van hoop, van vrede, licht van leven.

Zelf zei Michelle; “Ik ben begonnen met een beeld dat de vergankelijkheid in zich draagt, een beeld dat ik zelf altijd zowel een oerwereld als een post-apocalyptische wereld vind tonen. Daaromheen heb ik beelden die de weg eruit (omhoog), het licht van binnenuit en van boven, soms een worsteling, en de transformatie verbeelden.”

Je mag daarin elementen zien uit onze veertigdagentijd. Die is op zichzelf al een beeld van ons eigen mensenleven. De veertigdaagse tocht door de woestijn. De woestijn is de plaats waar je jezelf tegenkomt. Waar je op de proef wordt gesteld, waar je neergaat en weer omhoogkomt. Waar je hulp mag krijgen, van binnenuit, van bovenaf. Op weg naar Pasen, het feest van het licht en het leven bij uitstek. Leven door de dood heen.

Pasen wordt in de Schrift ook wel uitgebeeld als een tuin. De tuin van het paradijs opnieuw. Dus weer die tuin, de Secret garden. Denk aan de tuin rond het open graf waarin een vrouw Maria Magdalena op zoek is naar licht en leven, naar de Heer die zij intens liefheeft. En zij vindt Hem in het licht van pasen.

Michelle en iedere beschouwer van haar werk zij toegewenst: dat zien van het hoopvolle licht en het vinden van onze Heer met pasen.

Onze expositie is open voor iedereen die wil zien. 

pater A. Niesen o.p.