Zorgvlied ligt bedolven onder de bladeren. De herfst laat zich, zoals elk jaar, weer volop zien. Niet alle bomen hebben echter hun tooi verloren; de veelheid aan soorten bomen op de begraafplaats garandeert ook in de koude maanden van het jaar een tamelijk groen dak boven de graven. Maar toch zijn er door het waaien van de wind gaten geslagen in het groene dak en valt er, hoe wonderlijk ook in deze donkere dagen, meer licht op de graven. Het zicht is hier en daar beter.
Wordt het inzicht ook beter? Slaat het waaien van de Geest ook gaten in óns dak en valt er zo meer licht in ons leven? Behalve stormachtige periodes kent de herfst ook vele stille dagen. En wandelen op Zorgvlied, maar ook langs verlaten stranden of door prachtig gekleurde bossen kan door de stilte, die er heerst, inspirerend werken.
Veel mensen hebben moeite met de herfst ( ‘Als de blaadjes vallen….’).
Ze worden somber, voelen zich leeg van binnen en soms zelfs ernstig depressief. Maar, vraag ik me af, zou dat nou biologisch bepaald zijn of heeft het meer met onze cultuur te maken, onze manier van leven? Misschien beide. Het sterven in de natuur zal ongetwijfeld ook onze ‘natuur’ beïnvloeden.
Maar de invloed van onze cultuur is natuurlijk ook niet uit te vlakken.
Het vrolijk lawaaierige zomerseizoen met zijn vele vrije tijd en zijn leven op straten en pleinen staat in schril contrast met de schemerige herfst, waarin mensen weer meer in hun huizen kruipen; de kachel gaat weer aan, de lampen branden eerder en de voor sommige mensen zwaarbeladen feestdagen komen weer naderbij.
Misschien moeten we toch maar bij de natuur te rade gaan. Misschien moeten we de herfst zijn gang maar laten gaan; de wind laten waaien, de bladeren  laten vallen en stil worden. Meegaan met de aard van het seizoen en de stilte benutten om er wijzer van te worden. En het licht, dat door de gaten in ons bladerdak valt, laten schijnen op ons leven. En ons zo bezinnen op wie we zijn en wat we doen, als mens, als kerk, als volk. En wellicht, hoe jong of oud we ook zijn, weer nieuwe plannen maken over hoe we de zon straks weer kunnen laten schijnen in ons leven en dat van anderen, in deze rumoerige wereld.

Rob de Groot