Wandelingen op Zorgvlied 

Geboren in een stal, gestorven aan een houten kruis. Nederiger en armoediger kun je het bijna niet bedenken. Miljoenen mensen leven heden ten dage ook in grote armoede; geslagen, verjaagd uit hun huizen, hopend te overleven in vluchtelingenkampen of tussen hun kapotgeschoten dorpen en steden, bedreigd door harde regimes. Velen van hen vonden waarschijnlijk hun kribbe en hun graf in een oude doos of kist of een eenvoudig laken.
En toch is Jezus al eeuwen lang de favoriet van miljoenen mensen. Tussen zijn geboorte en dood heeft hij in een paar jaar tijd de toenmalige wereld op z’n kop gezet met zijn woorden en daden. In eenvoud geboren en in eenvoud gestorven en daartussen een leven dat overloopt van liefde en wijsheid. Is dat toeval of niet? En nog steeds zet zijn leven, zijn leer de wereld op z’n kop.
Maar we verstaan niet allemaal hetzelfde. We zijn geneigd om zijn geboorte, leven en dood naar ons toe te interpreteren. Daar zijn hele bibliotheken over vol geschreven, duizenden preken over gehouden. Sommige uit oogpunt van regelgeving, andere om macht te behouden. Maar meestal, denk ik, als teken van hoop op een betere, humanere wereld.

De simpele kribbe, het eenvoudige kruis, ze staan in de pracht en praal van basilieken en kathedralen. Maar ook in eenvoudige kerken van baksteen of leem en stro. Waar zijn ze beter af, is de vraag. Waar komen ze meer en eerlijker tot hun recht? In de St. Pieter te Rome of in een lemen hut in Afrika?
En symboliseren ze dan in beide gevallen hetzelfde? Is de betekenis van de kribbe voor iedereen gelijk? Je moet terug naar de bron, zeggen we vaak.
Terug naar wat de schrijver of componist heeft bedoeld. Wat staat er geschreven! Het lijkt me nodig om dat van tijd tot tijd op grote schaal te doen, zodat we weten waar we het met elkaar over hebben. Zodat we in onze kennis, onze hoop, onze daden opnieuw geboren worden, onze keuzes kunnen maken en elkaar kunnen ontmoeten en bemoedigen.
En wat Jezus z’n leven betreft: dat ligt tussen kribbe en kruis met inbegrip van beide.

Rob de Groot