AFBRAAK en OPBOUW

 Toen wij op 19 sept. j.l. ons werkjaar weer begonnen, hebben wij in de viering aandacht gegeven aan de huidige tentoonstelling “afbraak “ in Plein van Siena. Wij hebben toen ook gelezen uit Marcus 9,30-37.

Bent u geschrokken van de nieuwe expositie in Plein van Siena? Dat je geraakt bent, ligt voor de hand. Dat is de bedoeling van elke tentoonstelling. Maar schrik hoeft niet. Wie afbraak zegt, zegt ook opbouw. Wie zegt puinruimen, denkt ook aan plaatsmaken voor nieuwe dingen.
Ruimte scheppen. Bouwen aan toekomst.
Maar die duif dan? Die zielige, eenzame duif op de grote foto boven de boekentafel. Beeld van treurigheid en eenzaamheid en verloren zijn. Zo’n duif kun je zelf zijn, als alles om je heen in elkaar dreigt te vallen. Je bent alleen, wat moet je nog? Dat doet denken aan woorden uit psalm 102:
2 Ene, hoor mijn gebed, laat mijn hulpgeroep komen tot u!
7 Ik lijk op een roerdomp in de woestijn, ik ben geworden als een steenuil in ruïnes.
8 Ik blijf wakker, ben geworden als een vogel eenzaam op een dak.

Maar, zijn dat beelden die je voor ogen hebt als wij een nieuw werkjaar starten? Is dat wel de juiste intro: beelden van de sloop van een kerk, i.c. de voormalige Sacramentskerk in Den Haag? Wij hebben zelf genoeg weet van zoiets. Wij hebben genoeg eigen ervaringen van toen. Treurig genoeg allemaal. We zijn het niet vergeten. Weet u: dan is het goed te bedenken, dat psalm 102 over die treurige, eenzame vogel, even verderop spreekt van de Levende, die ons niet vergeet. De Onzienlijke die naast ons gaat naar een nieuwe toekomst vol beloften.

Wat wij van Marcus hebben gelezen, pakt ons bijzonder. Marcus vertelt: Jezus zette een kind in hun midden. – Ook zo’n beeld: meteen raak. Als de leerlingen onderweg een hete discussie hebben over wie van hen de grootste is. Nota bene terwijl Jezus het heeft over zijn eigen leven, over zijn diepste motivaties, heel ernstige, diepe dingen, dan kwaken zij over hun rangorde.
Jezus zette een kind in hun midden: toonbeeld van eenvoud en afhankelijkheid. Tegendeel van macht hebben of de baas spelen of de eerste zijn. Jezus zette een kind in hun midden: beeld van hoop, beeld van toekomst, van alles, wat een kind in zichzelf meedraagt aan mogelijkheden en groei.

Hij zet een kind in hun midden. Dat is de norm. Van alle grootheid en dienstbaarheid. Wie het voor een kind opneemt, neemt het voor Hem op.
Jezus zet een kind in hun midden: omarm dat kind, neem het op, wij zijn uiteindelijk allemaal kind. Kinderen van de levende God. Geen eenzame duiven midden in onze eigen puinhopen, nee, kinderen van God.
Probeer dat uit te stralen in je eigen doen en laten. Probeer dat op te sporen in elkaar. Wij zijn kinderen van God, kinderen die mogen hopen en verwachten. Kinderen met toekomst!

Dat was uiteindelijk toch ook de reden waarom Plein van Siena ooit hier is gesticht. Toen veel ons uit handen was genomen. Toen onze mogelijkheden klein en onbeduidend waren, toen is Plein van Siena opgebouwd. Zogezegd: vanuit het puin herrezen. Ruimte voor iets nieuws. En sindsdien is Plein van Siena hier ons aller “atelier”. Atelier, waar de hoop gaande wordt gehouden. Atelier van mensen die zichzelf en anderen willen verstaan als kinderen van de levende God. Plein van Siena: ons atelier, onze werkvloer voor verkondiging van Gods blijde boodschap.
Psalm 127 zegt: “Als de Ene het bouwwerk niet bouwt, vergeefs zwoegen daaraan zijn bouwers”. Wij bidden voor elkaar om inspiratie, om geloof en vertrouwen. En om de vreugde die past bij het gezonden zijn.

p. A. Niesen o.p.